Week 5: Rainbow Beach, Fraser Island & 1770
Door: Laurie
Blijf op de hoogte en volg Laurie
29 Oktober 2012 | Australië, Agnes Water
Op mijn laatste dag in Noosa heb ik het National Park bezocht. Ik vroeg bij de receptie van Dolphins naar een kaart en werd geadviseerd de 'Coastal track' te lopen. Deze route is 5,4 km lang en ik zou er ongeveer drie uur over doen - "If you do it properly and take a lot of pictures". Behalve een Carpet Python (zie foto op Facebook) en een koala die te hoog in de boom zat om er een goede foto van te kunnen maken heb ik helaas geen wildlife gespot en dus kwam ik al na 2,5 uur uit bij het eindpunt Noosa Main Beach.
Het was moeilijk het mooie Noosa te verlaten, maar op zondag 21 oktober vertrok ik dan toch naar Rainbow Beach. Daar kwam ik een aantal mensen tegen die ik in Sydney had leren kennen. Zij zijn toen vanuit daar naar Cairns gevlogen en reizen nu terug naar het zuiden in plaats van richting het noorden zoals ik. Vanuit mijn hostel, Frasers on Rainbow, werd er een gratis wandeling georganiseerd naar de Carlo Sand Blow; een erg indrukwekkende zandduin waar we met z'n allen naar de zonsondergang gekeken hebben.
Op maandag vond er een verplichte briefing van maar liefst 1,5 uur plaats voor de deelnemers aan de Fraser Island Self Drive Safari. Deze bestond voornamelijk uit een video over het rijden in zacht zand in een Four Wheel Drive, een stukje geschiedenis van Fraser Island, veiligheid en dingo's. Ons werd beloofd dat we op Fraser in veel meren zouden gaan zwemmen, maar absoluut NIET in de oceaan. Van 80% van de mensen die dat gedaan hebben is het lichaam nooit teruggevonden... Van de overige 20% werd 18% wel teruggevonden, maar niet levend. Het percentage overlevenden is dus slechts 2, zo werd ons verteld. Of het waar is weet ik niet, maar niemand heeft het risico durven nemen ;)
Voordat ik naar Rainbow Beach kwam had ik al 3 verschillende versies gehoord van het verhaal van de Duitse jongen die een aantal maanden geleden 'aangevallen' werd door dingo's, de ene versie nog dramatischer dan de andere. Het verhaal volgens de tour guides is als volgt... De jongen besloot op Fraser 's nachts alleen op pad te gaan met een zak chips in zijn hand. Hij was zo dronken dat 'ie op een gegeven moment in slaap gevallen is en toen hij weer wakker werd was er een groepje dingo's aan hem aan het knabbelen. Hij heeft geprobeerd te vluchten en is in een boom geklommen, waar hij vervolgens uit viel. Daarbij brak hij een enkel en raakte hij weer buiten bewustzijn, waarna de dingo's verder knabbelden. Die jongen is dus behoorlijk toegetakeld, maar het gaat nu weer goed met hem.
In principe zullen dingo's niet zomaar iemand aanvallen. Toch stonden de tour guides erop dat we altijd een zogenaamde "dingo-buddy" meenamen wanneer we het kamp verlieten om bijvoorbeeld naar het toilet te gaan. Voor de tour guides ging het niet eens zozeer om onze veiligheid maar voornamelijk om die van de dingo's, welke zij als hun maatjes zien en waarvoor ze bovendien ook namen hebben. Wanneer er een ongeluk gebeurt zoals dat met die Duitse jongen moeten de dingo's die daarbij betrokken waren namelijk afgemaakt worden. Het was wel duidelijk dat ze het hem zeer kwalijk nemen dat 'hun dingo's' afgemaakt zijn. Geoff (de gids van onze groep) zei dat het net is alsof iemand je huis binnenloopt en jouw eigen hond doodschiet.
Na de video en het dingo-verhaal werden we ingedeeld in groepen van acht personen per auto. Ik deelde mijn 4WD, later omgedoopt tot "the White Stallion", met 4 Engelsen, 2 Duitsers en een Canadees. Onze auto was auto nummer 4 (van de 4) in de rij. Ook werd ons verteld dat we de volgende dag rond 07.15 uur uitgecheckt moesten zijn om op tijd naar Fraser Island te kunnen vertrekken.
Nadat we dinsdagochtend gecontroleerd hadden of al het eten dat op onze lijst stond ook daadwerkelijk aanwezig was, de koelboxen ingeruimd waren en onze bagage ingeladen was, was het tijd voor Geoff's uitleg hoe in een 4WD te rijden. We moesten alles wat daarover gezegd was in de video vergeten. Wanneer je vast komt te zitten in zacht zand niet terug naar Low 4 en tweede versnelling, maar in High 4 blijven, terug naar de eerste versnelling en "just floor the excellerator", aldus Geoff. "The clutch is our best friend, salt water is the enemy", is wat we bovendien niet mochten vergeten. Rond 09.00 uur konden we eindelijk vertrekken!
Afgelopen dinsdag, woensdag en donderdag heb ik dus in the middle of nowhere doorgebracht; op het prachtige Fraser Island. Bij aankomst op het kamp werd ons verteld dat de Aboriginals geloofden dat fluiten 'bad spirits' aantrok. Hetzelfde gold voor spugen in het vuur. Ons werd dan ook gevraagd de tradities van de Aboriginals te respecteren door dit niet te doen (op de tweede avond werd er gevochten en de theorie van de gidsen daarover is dat dat gebeurde omdat er vlak daarvoor in de 'disco-ruimte' een liedje werd afgespeeld waarin gefloten werd). We sliepen in 3-persoons tentjes op hele dunne matjes en er was nauwelijks warm water beschikbaar. Toch ben ik blij dat ik niet voor een van de andere tours gekozen heb waarbij je in een hostel verblijft, want dat zou denk ik afgedaan hebben aan de ervaring.
In drie dagen tijd hebben we onder andere Lake Wabby, Indian Head, het Maheno Shipwreck, Eli Creek en Lake McKenzie bezocht. Erg indrukwekkend allemaal! Het feit dat we zelf mochten rijden maakte de tour extra gaaf. Toen ik aan de beurt was kwam een jongen in een van de auto's voor ons vast te zitten op een pad omhoog door heel mul zand. Iedereen in onze auto begon te roepen dat ik hem moest inhalen, dus dat deed ik eventjes ;) Het pad was op zich ruim genoeg voor 2 auto's naast elkaar, maar in dat losse zand is het nog niet zo gemakkelijk om recht te blijven, dus het was nog een hele kunst de andere auto niet te raken, maar het is me gelukt! Het resultaat: een erg trotse White Stallion crew :)
Sabrina, een van de meiden waarmee ik een tent deelde, hield zich strikt aan de dingo-buddy-regel en heeft me dan ook beide nachten rond 04.00 uur wakker gemaakt om haar buddy te zijn, waar ik uiteraard erg blij mee was ;) De tweede nacht zijn we met een groepje naar het strand gegaan. Toen we het kamp van de guides passeerden zagen we tot onze verbazing een dingo gezellig bij hen liggen. Dit bleek Inky te zijn, een van de drie dingo-broertjes die een paar maanden geleden bij het voorval met de Duitse jongen betrokken waren. Zijn broers zijn afgeschoten en Inky zelf is in zijn oor geschoten. (Als je op Google zoekt naar Inky de dingo kom je veel pagina's tegen waarop geprotesteerd wordt tegen het beleid van Queensland en waarop medewerking gevraagd wordt om Inky te redden.)
Toen ik een aantal uren later door Sabrina gewekt werd en met haar in het donker, door de kou en op blote voeten naar het toiletgebouw moest lopen was ik in eerste instantie behoorlijk chagrijnig (ik lag net 2,5 uur in 'bed' en had de eerste nacht ook bijna geen oog dichtgedaan). Sabrina moest echter aan het verhaal van Inky denken en werd opeens melig. "It is sooo sad! Inky, he is all alone, he doesn't even have a dingo-buddy". Hoewel dat natuurlijk een triest verhaal is kon ik hier wel om lachen. Om 05.00 uur werden we door Geoff wakker gemaakt om de zonsopgang te zien. We waren met z'n vieren plus Geoff en hadden de avond daarvoor zelf gevraagd of hij ons mee wilde nemen naar het strand voor de sunrise. Helaas was de zonsopkomst niet zo spectaculair als we hadden gehoopt, maar we hebben nog wel om de dingo-buddy-opmerking van Sabrina kunnen lachen (zelfs Geoff).
Op de laatste dag was iedereen enorm brak en omdat het kamp een enorme zooi was en dat eerst opgeruimd moest worden vertrokken we pas laat. Hierdoor was er op een gegeven moment geen ruimte meer om op het strand te rijden, het water stond te hoog. Om te voorkomen dat we vast kwamen te zitten op het eiland moesten we een heel stuk landinwaarts. Dit was voor Tom, die op dat moment reed, bijna niet te doen. Het pad was enorm droog, hobbelig en stoffig en doordat wij de laatste auto in de rij hadden konden we door al het zand vaak de auto voor ons niet eens meer zien. Wel een hele leuke ervaring, al dachten sommige mensen in onze auto daar anders over ;)
Donderdag aan het eind van de middag kwamen we, nadat we de auto's weer volgetankt en schoongemaakt hadden, terug bij het hostel, waar iedereen natuurlijk als een idioot richting de douches rende. In de avond trad er een geweldige artiest op in Frasers on Rainbow. Zijn naam is Nathan Kaye en hij speelt onder andere didgeridoo en gitaar en daarnaast beatboxt en zingt hij. Helaas kan ik met mijn iPad kit alleen foto's uploaden, dus het filmpje dat ik van hem gemaakt heb kan ik jullie pas laten zien als ik weer thuis ben (dan zullen ook nog filmpjes van de 4WD ritten volgen).
Aangezien ik geen haast had en bovendien nog een aantal dingen moest regelen en boeken ben ik ook vrijdag nog in Rainbow Beach gebleven, terwijl de meeste mensen vrijdagochtend alweer verder gingen. Omdat er tussen Rainbow Beach en Cairns (vanaf waar ik op 30 november naar Auckland zou vliegen) niet heel veel stops meer zijn en ik dus wel erg veel tijd in Oz 'over' zou hebben terwijl ik dan slechts 18 dagen voor Nieuw-Zeeland zou overhouden, heb ik besloten om mijn vlucht te vervroegen naar 23 november. Zo kan ik in Nieuw-Zeeland iets rustiger aan doen :)
Afgelopen zaterdag kwam ik na een busrit van bijna 6 uur aan in 1770/Agnes Water. Ik werd opgehaald met een busje van het hostel Cool Bananas, dat ik voor 2 nachten geboekt had. "Welcome to Hangover Bananas", verwelkomde de eigenaar me. Blijkbaar had er de avond daarvoor een Halloween-party plaatsgevonden en iedereen was behoorlijk gaar. Een rustig avondje dus. Gisteren was het weer niet al te best, het regende de hele dag. Aangezien 1770 vooral leuk is om te surfen (het is het laatste plaatsje waar dat kan aan de oostkust wanneer je richting het noorden reist, daarna kan het niet meer vanwege het Great Barrier Reef) werd het een lui laundry- en movie-dagje (o.a. the Hangover, Australia en Lord of War, niet mijn keuzes) waardoor ik tijd had deze update te typen. Ook kwam er iemand langs om gezichtsmaskers te verkopen die wij dus gratis konden uitproberen; een welkome verrassing na het geweldige maar ook zeer vermoeiende Fraser-avontuur ;)
Het was moeilijk het mooie Noosa te verlaten, maar op zondag 21 oktober vertrok ik dan toch naar Rainbow Beach. Daar kwam ik een aantal mensen tegen die ik in Sydney had leren kennen. Zij zijn toen vanuit daar naar Cairns gevlogen en reizen nu terug naar het zuiden in plaats van richting het noorden zoals ik. Vanuit mijn hostel, Frasers on Rainbow, werd er een gratis wandeling georganiseerd naar de Carlo Sand Blow; een erg indrukwekkende zandduin waar we met z'n allen naar de zonsondergang gekeken hebben.
Op maandag vond er een verplichte briefing van maar liefst 1,5 uur plaats voor de deelnemers aan de Fraser Island Self Drive Safari. Deze bestond voornamelijk uit een video over het rijden in zacht zand in een Four Wheel Drive, een stukje geschiedenis van Fraser Island, veiligheid en dingo's. Ons werd beloofd dat we op Fraser in veel meren zouden gaan zwemmen, maar absoluut NIET in de oceaan. Van 80% van de mensen die dat gedaan hebben is het lichaam nooit teruggevonden... Van de overige 20% werd 18% wel teruggevonden, maar niet levend. Het percentage overlevenden is dus slechts 2, zo werd ons verteld. Of het waar is weet ik niet, maar niemand heeft het risico durven nemen ;)
Voordat ik naar Rainbow Beach kwam had ik al 3 verschillende versies gehoord van het verhaal van de Duitse jongen die een aantal maanden geleden 'aangevallen' werd door dingo's, de ene versie nog dramatischer dan de andere. Het verhaal volgens de tour guides is als volgt... De jongen besloot op Fraser 's nachts alleen op pad te gaan met een zak chips in zijn hand. Hij was zo dronken dat 'ie op een gegeven moment in slaap gevallen is en toen hij weer wakker werd was er een groepje dingo's aan hem aan het knabbelen. Hij heeft geprobeerd te vluchten en is in een boom geklommen, waar hij vervolgens uit viel. Daarbij brak hij een enkel en raakte hij weer buiten bewustzijn, waarna de dingo's verder knabbelden. Die jongen is dus behoorlijk toegetakeld, maar het gaat nu weer goed met hem.
In principe zullen dingo's niet zomaar iemand aanvallen. Toch stonden de tour guides erop dat we altijd een zogenaamde "dingo-buddy" meenamen wanneer we het kamp verlieten om bijvoorbeeld naar het toilet te gaan. Voor de tour guides ging het niet eens zozeer om onze veiligheid maar voornamelijk om die van de dingo's, welke zij als hun maatjes zien en waarvoor ze bovendien ook namen hebben. Wanneer er een ongeluk gebeurt zoals dat met die Duitse jongen moeten de dingo's die daarbij betrokken waren namelijk afgemaakt worden. Het was wel duidelijk dat ze het hem zeer kwalijk nemen dat 'hun dingo's' afgemaakt zijn. Geoff (de gids van onze groep) zei dat het net is alsof iemand je huis binnenloopt en jouw eigen hond doodschiet.
Na de video en het dingo-verhaal werden we ingedeeld in groepen van acht personen per auto. Ik deelde mijn 4WD, later omgedoopt tot "the White Stallion", met 4 Engelsen, 2 Duitsers en een Canadees. Onze auto was auto nummer 4 (van de 4) in de rij. Ook werd ons verteld dat we de volgende dag rond 07.15 uur uitgecheckt moesten zijn om op tijd naar Fraser Island te kunnen vertrekken.
Nadat we dinsdagochtend gecontroleerd hadden of al het eten dat op onze lijst stond ook daadwerkelijk aanwezig was, de koelboxen ingeruimd waren en onze bagage ingeladen was, was het tijd voor Geoff's uitleg hoe in een 4WD te rijden. We moesten alles wat daarover gezegd was in de video vergeten. Wanneer je vast komt te zitten in zacht zand niet terug naar Low 4 en tweede versnelling, maar in High 4 blijven, terug naar de eerste versnelling en "just floor the excellerator", aldus Geoff. "The clutch is our best friend, salt water is the enemy", is wat we bovendien niet mochten vergeten. Rond 09.00 uur konden we eindelijk vertrekken!
Afgelopen dinsdag, woensdag en donderdag heb ik dus in the middle of nowhere doorgebracht; op het prachtige Fraser Island. Bij aankomst op het kamp werd ons verteld dat de Aboriginals geloofden dat fluiten 'bad spirits' aantrok. Hetzelfde gold voor spugen in het vuur. Ons werd dan ook gevraagd de tradities van de Aboriginals te respecteren door dit niet te doen (op de tweede avond werd er gevochten en de theorie van de gidsen daarover is dat dat gebeurde omdat er vlak daarvoor in de 'disco-ruimte' een liedje werd afgespeeld waarin gefloten werd). We sliepen in 3-persoons tentjes op hele dunne matjes en er was nauwelijks warm water beschikbaar. Toch ben ik blij dat ik niet voor een van de andere tours gekozen heb waarbij je in een hostel verblijft, want dat zou denk ik afgedaan hebben aan de ervaring.
In drie dagen tijd hebben we onder andere Lake Wabby, Indian Head, het Maheno Shipwreck, Eli Creek en Lake McKenzie bezocht. Erg indrukwekkend allemaal! Het feit dat we zelf mochten rijden maakte de tour extra gaaf. Toen ik aan de beurt was kwam een jongen in een van de auto's voor ons vast te zitten op een pad omhoog door heel mul zand. Iedereen in onze auto begon te roepen dat ik hem moest inhalen, dus dat deed ik eventjes ;) Het pad was op zich ruim genoeg voor 2 auto's naast elkaar, maar in dat losse zand is het nog niet zo gemakkelijk om recht te blijven, dus het was nog een hele kunst de andere auto niet te raken, maar het is me gelukt! Het resultaat: een erg trotse White Stallion crew :)
Sabrina, een van de meiden waarmee ik een tent deelde, hield zich strikt aan de dingo-buddy-regel en heeft me dan ook beide nachten rond 04.00 uur wakker gemaakt om haar buddy te zijn, waar ik uiteraard erg blij mee was ;) De tweede nacht zijn we met een groepje naar het strand gegaan. Toen we het kamp van de guides passeerden zagen we tot onze verbazing een dingo gezellig bij hen liggen. Dit bleek Inky te zijn, een van de drie dingo-broertjes die een paar maanden geleden bij het voorval met de Duitse jongen betrokken waren. Zijn broers zijn afgeschoten en Inky zelf is in zijn oor geschoten. (Als je op Google zoekt naar Inky de dingo kom je veel pagina's tegen waarop geprotesteerd wordt tegen het beleid van Queensland en waarop medewerking gevraagd wordt om Inky te redden.)
Toen ik een aantal uren later door Sabrina gewekt werd en met haar in het donker, door de kou en op blote voeten naar het toiletgebouw moest lopen was ik in eerste instantie behoorlijk chagrijnig (ik lag net 2,5 uur in 'bed' en had de eerste nacht ook bijna geen oog dichtgedaan). Sabrina moest echter aan het verhaal van Inky denken en werd opeens melig. "It is sooo sad! Inky, he is all alone, he doesn't even have a dingo-buddy". Hoewel dat natuurlijk een triest verhaal is kon ik hier wel om lachen. Om 05.00 uur werden we door Geoff wakker gemaakt om de zonsopgang te zien. We waren met z'n vieren plus Geoff en hadden de avond daarvoor zelf gevraagd of hij ons mee wilde nemen naar het strand voor de sunrise. Helaas was de zonsopkomst niet zo spectaculair als we hadden gehoopt, maar we hebben nog wel om de dingo-buddy-opmerking van Sabrina kunnen lachen (zelfs Geoff).
Op de laatste dag was iedereen enorm brak en omdat het kamp een enorme zooi was en dat eerst opgeruimd moest worden vertrokken we pas laat. Hierdoor was er op een gegeven moment geen ruimte meer om op het strand te rijden, het water stond te hoog. Om te voorkomen dat we vast kwamen te zitten op het eiland moesten we een heel stuk landinwaarts. Dit was voor Tom, die op dat moment reed, bijna niet te doen. Het pad was enorm droog, hobbelig en stoffig en doordat wij de laatste auto in de rij hadden konden we door al het zand vaak de auto voor ons niet eens meer zien. Wel een hele leuke ervaring, al dachten sommige mensen in onze auto daar anders over ;)
Donderdag aan het eind van de middag kwamen we, nadat we de auto's weer volgetankt en schoongemaakt hadden, terug bij het hostel, waar iedereen natuurlijk als een idioot richting de douches rende. In de avond trad er een geweldige artiest op in Frasers on Rainbow. Zijn naam is Nathan Kaye en hij speelt onder andere didgeridoo en gitaar en daarnaast beatboxt en zingt hij. Helaas kan ik met mijn iPad kit alleen foto's uploaden, dus het filmpje dat ik van hem gemaakt heb kan ik jullie pas laten zien als ik weer thuis ben (dan zullen ook nog filmpjes van de 4WD ritten volgen).
Aangezien ik geen haast had en bovendien nog een aantal dingen moest regelen en boeken ben ik ook vrijdag nog in Rainbow Beach gebleven, terwijl de meeste mensen vrijdagochtend alweer verder gingen. Omdat er tussen Rainbow Beach en Cairns (vanaf waar ik op 30 november naar Auckland zou vliegen) niet heel veel stops meer zijn en ik dus wel erg veel tijd in Oz 'over' zou hebben terwijl ik dan slechts 18 dagen voor Nieuw-Zeeland zou overhouden, heb ik besloten om mijn vlucht te vervroegen naar 23 november. Zo kan ik in Nieuw-Zeeland iets rustiger aan doen :)
Afgelopen zaterdag kwam ik na een busrit van bijna 6 uur aan in 1770/Agnes Water. Ik werd opgehaald met een busje van het hostel Cool Bananas, dat ik voor 2 nachten geboekt had. "Welcome to Hangover Bananas", verwelkomde de eigenaar me. Blijkbaar had er de avond daarvoor een Halloween-party plaatsgevonden en iedereen was behoorlijk gaar. Een rustig avondje dus. Gisteren was het weer niet al te best, het regende de hele dag. Aangezien 1770 vooral leuk is om te surfen (het is het laatste plaatsje waar dat kan aan de oostkust wanneer je richting het noorden reist, daarna kan het niet meer vanwege het Great Barrier Reef) werd het een lui laundry- en movie-dagje (o.a. the Hangover, Australia en Lord of War, niet mijn keuzes) waardoor ik tijd had deze update te typen. Ook kwam er iemand langs om gezichtsmaskers te verkopen die wij dus gratis konden uitproberen; een welkome verrassing na het geweldige maar ook zeer vermoeiende Fraser-avontuur ;)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
